شيوه هاي ايجاد انس در فرزندان نسبت به امام زمان (عج)

متن سخنرانی دکتر علي اصغر احمدي
پيش درآمد

در بحث انتظار، يکي از مسائلي که درباره ي تربيت است، اين است که اصلاً چه کسي را مي خواهيم تربيت کنيم. در کار تربيتي و آموزشي که آموزش ابزاري است براي کار تربيت، پيوسته صحبت از اهداف مي شود و امروزه هدف هاي رفتاري بيش تر مورد توجه است. اين که مشخص شود چه رفتاري مورد انتظار است که در نهايت آن فرد به آن برسد که بتوانيم بگوييم آقا به اين رفتار رسيده يا نرسيده است. اگر بخواهيم دانستن را که يک امر پنهاني است به رفتار که امري آشکار است تبديل کنيم، بابيد فعلش را طوري ادا کنيم که آن فعل با نام بردن يا نوشتن، قابل مشاهده باشد؛ هر چند اين تبديل اهداف رفتاري گام خوبي است و در جهت اين که در تربيت در آموزش به کجا مي رسيم و به چه سمتي قدم بر مي داريم، بسيار مؤثر و سازنده است؛ ولي در عين حال انتقادهاي بسيار بزرگي در اين زمينه وارد است. و آن اين که گاهي اگر افراد را بخواهند در قالب رفتاري تعريف کنند، نمي توانند بسياري از ابعاد شخصيتي شان را در آن قالب بريزند؛ بنابراين حد ميانه اي را مدنظر قرار مي دهيم؛ يعني از طرفي مي گوييم، بايد از يک طرف اهداف کلي را مدنظر بگيريم و از طرفي اهداف رفتاري را، که آن اهداف رفتاري در حقيقت به ما نشان بدهد که به کجا مي خواهد برسد و کجا بايد برسد. ما، در تربيت نسلِ منتظر، هر دو مقوله را احتياج داريم تا ويژگي هاي شخصيتي شخص منتظر را بيان کنيم.
وجود مقدس امام زمان عَلَيهِ السَّلام در نفس الأمر، در واقعيت خودش و در تکوين عالم جايگاهي دارد که اگر کسي منتظر او باشد يا نباشد، خود او وجود مستقلي براي عالم دارد و آن وجودِ خليفةاللهي خداوند در عالم است؛ بقيّة الله روي زمين است؛ امانِ اهل زمين است. خداوند، زمين را به وسيله ي او پر از عدل و داد مي کند.
حال ما انسان ها نسبت به او چه موضع و موقعيتي بايد داشته باشيم. در حقيقت انتظار از آن ما است؛ او منتظّر است، ما منتظِريم.

فریاد بر سر فرزند
? وقتي فرزندمان به حرف ما گوش نميدهد و ما عصباني ميشويم و در نهايت داد ميزنيم و فرزندمان براي مدت كوتاهي آرام يا خاموش ميشود، در حقيقت به مغزمان پاداش ميدهيم.

 در اثر اين پاداش، هورمون اعتيادآوري در بدن ما ترشح ميشود كه در اثر تكرار مداوم، ما را مجبور ميكند هنگام عصبانيت داد بزنيم. داد زدن نوعي اعتياد است.

?شخصي كه عادت به داد زدن دارد مانند هر انسان معتادي زير فشار به آن پناه ميبرد، لحظه اي آرام و خشنود ميشود و زماني كه اثر اعتيادآورش از بدن خارج ميشود پشيمان و شرمنده شده و قول ميدهد ديگر آنرا تكرار نكند.

? اعتياد به داد زدن مانند هر اعتياد ديگري اول به عزيزانمان آسيب ميزند .